28 Ocak günü ABD için, tıpkı Kennedy suikastı, 11 Eylül ya da Kongre Baskını gibi ulusal bir travma günüdür. 1986 yılında yaşanan trajedi hatırlanır, bugün için çıkarılması gereken dersler tartışılır. Zira, 18 Ocak 1986’da ABD, ilk defa bir sivilin de içinde bulunduğu Challenger’ı uzaya yollayarak bir gurur anı yaşayacakken, uzay
Bu Yüzden Dijital Devrimin Demokrasi Mücadelesini Vermek Zorundayım. Her sabah ondan gelen bir elektronik postayla uyanıyorum. Kahvaltıma yine o eşlik ediyor. İşe oturunca dahi telefonun ışığı yanıyorsa, biliyorum ki karşıma onun adı çıkacak. Öğlen yemeğini beraber yapacak; akşam yürüyüşe beraber çıkacağız. Karantinadayım ama biliyorum ne yalnız başıma yemek yiyeceğim ne
Liderliğe soyunan hemen herkes, liderliklerinin sınanacağı birçok anla karşı karşıya kalacaktır. Bu, bir şirket yöneticisi için arkasından dolanan çalışanlarına karşı ne yapacağı da olabilir; bir öğrenci temsilcisinin okul yönetimine karşı tavır takınma cesareti de. O anlar, liderin karakterini belirleyecektir: Korkak mı; savaşçı mı? Cesur mu; yalancı mı? Özellikle de siyasette
İlk kurşunu Çin’in Türkiye Büyükelçiliği attı. Yayınladıkları videoda kendilerini Lego’dan doktor kahramanlar olarak gösteriyor, Özgürlük Heykeli’yle sembolize edilen ABD ise gittikçe hastalanıyordu. Çin,”Biz size söyledik” derken, öfkeden kızaran heykel, “Yalancılar” diyebiliyordu sadece. Çin, gelecek virüsle mücadelede önerilerini yaparken Amerika, “Griptir, geçer” cevabının ötesine gitmiyordu. Tesadüf o ya, ikinci kurşunu aynı
Sistemlerin ve kurumların işleyişine öncelik verenler, liderliğin değerini zaman zaman geri plana atmaya kalkarlar ki doğrudur; ABD’de bir başkanın devlete verebileceği zarar, olağan koşullarda, ölümcül olmayacaktır. Denge ve denetleme mekanizmaları, konu ABD Başkanı olsa da, haddin aşılmasına izin vermez. Ama sistemler, kriz anlarında tıkanabilirler. Bugün, kimilerine göre İkinci Dünya Savaşı’ndan
‘Korona’ henüz Çin sınırlarının dışında sadece bir bira adıyken, meseleyi tartışmaya başlamamız gerekiyordu. Bir kere bu yeni ve yabancı virüsün varlığını başta reddederek sorunu çözebileceğini zanneden bir devletle dünyanın karşı karşıya olduğunu düşünerek hazırlanmamız lazımdı. Tarihçi Niall Ferguson da küreselleşmeyle beraber insanların hayatlarını köy-şehir-kıta demeden geniş ve birbirine yakın temasta
“ ‘Bir gün birileri sokağa çıktı ve her şey değişti’, diyenler bir masala inanıyor”. Bu cümleyi geçenlerde bir Fransız arkadaşımın ağzından duydum. Paris’in kimi sokak başlarında karşıma çıkan isimliklerin, 68’de o sokakları doldurup bir devrim hayali görürken hayatını kaybedenler olduklarını öğrendiğimde hissettiklerimi tarif etmeye çalışırken söyledi bunu. Ve o günlerde
Geçen yaz Brezilyalı bir arkadaşıma Dolmabahçe Sarayı’nı gezdirirken, Osmanlı’dan Türkiye’ye geçişin, hayata koridorlarında gezindiğimiz “ev”in bir odasında veda eden Mustafa Kemal’in ideallerinin tarihini de anlatmıştım. “Kendi kaderine hükmetmeye çalışan bir halkın hikâyesi” diye özetlemişti anlattıklarımı. Atatürk’ün pragmatik ama idealist liderliğine hayran kalmıştı. Dolmabahçe’den Beşiktaş’a doğru yürürken sokak duvarlarını kaplayan fotoğraflardaki
Soğuk Savaş yılları… Berlin Duvarı, yalnızca birbiriyle akraba bir toplumu ikiye ayırmakla kalmıyor, birbiriyle neredeyse taban tabana zıt iki siyasal doktrinini de bu toplumlara uyguluyor. Doğu Berlin’de Sovyetler, Batı’dan gelebilecek her türlü “özgürlük” akımının önünü kesebilmek adına gittikçe zorbalaşan yöntemlerle toplumu zapturapt altına almak istiyor. Rock’n Roll dinleyen gençler tutuklanıyor,
Londra’da yaşadığım mahalle, perdelere pek sıcak bakmıyor. Hava karardığında karanlığa, Londra’nın sisine pusuna teslim olmuyor sokaklar. Çoğunluğu iki üç katlı olan evlerin hemen hemen tamamının camları, içeride BBC’nin Parlamento yayınını takip eden aileleri ya da genişçe bir kütüphanenin önünde JM Coetzee’nin yeni çıkan romanını okuyan Londralıları açık ediyor. Evlerin içindeki
Geçenlerde Mehmet Ali Birand’ın hayat hikayesini tartışırken “her şeyin değiştiği” ama aslında “hiçbir şeyin değişmediği” Türkiye’yi seyrettiğimi fark ettim. Birand’ın hayatındaki dönüm noktalarından biri, şüphesiz ki daha hiç kimse “Güneydoğu meselesi” dahi demezken PKK’yı “Kürt Sorunu” olarak tanımladığı köşe yazısıdır. Askerin ve militarist nizamın ayağına sık aralıklarla basan Birand’ın kariyeri
Irak tezkeresinin tartışıldığı o günlerde, bir avuç sanatçı bir araya gelip, savaş naraları atanlara inat barışın şarkısını söylemişlerdi: “Kim kazanacak bu hırstan?” diye soruyorlardı. “Kim ağlayacak sonunda? Zamanın ruhu terk ediver dünyayı…” ve klipte savaşın gerçekliği oynarken -kan, gözyaşı ve ölüm ekrandayken yani- haykırıyorlardı: “Yok, savaşa hiç gerek yok…” ABD
Dünyayı hiçbir zaman bir kişi değiştirmedi ve hiçbir lider yoktan var olmadı. Değişim, onu istediğini söylemekten geri durmayan kitleler ve o kitlelerin sesi olmaktan çekinmeyen liderlerle gerçekleşir. Ne sesi olmayan halk kitleleri ne de arkasından yığınlar yürümeyen liderler taşları yerlerinden oynatabilir. Dolayısıyla, günümüzün sorunlarını çözmek ve sorunların çözümünde rol oynayacak
