Kasım 2000 krizinin hemen sonrası dönemde kamu bankalarının hesaplarının kapanamama sorunu oluşmuştu. O dönem Kamu Finansmanı Kurumunun başında Hakan Özyıldız vardı. Bir gün Hakan Özyıldız bayram öncesi ailesini görmeye giderken telefonu çalar, hattın ucunda bir Ziraat Bankası yöneticisi vardır. Yönetici, Özyıldız’a “biz kapanamıyoruz, hesaplar açık Merkez Bankasından para alacaksın, Ziraat
Ülkemiz vatandaşlarının en merak ettiği konulardan biri doların gelecekte ne olacağıdır. Herkes (haklı bir şekilde) bu sorunun cevabının peşindedir. Öyle ki, buradaki talebi gören bazı iktisatçılar ve finansçılar kendilerine Youtube kanalı açıp içinde dolar kelimesi geçen başlıklar atarak büyük bir popülerlik sağladı. “Amazon ormanlarında bir kelebek kanat çırpsa bunun Dolar/TL
Hiçbirimizin deneyimlemediği bir salgın hastalık sürecinden geçiyoruz. Böyle bir salgını tecrübe etmemiş olmamız aklı selim içerisinde düşünüp öneriler getirmemize engel değil. Kriz büyük olsa da çözüm önerileri düşünecek kadar politika yapıcıların ve halkın zamanı oldu ve hala oldukça sınırlı da olsa zaman var. Fakat maalesef, ne halk tarafında ne de
Dünya finansal piyasaları benzeri çok az görülmüş bir fiyatlama döneminden geçiyor. Sadece bu hafta Kara Pazartesi ve Kara Perşembe olarak adlandırılacak iki tarihi satış günü yaşarken geçtiğimiz cuma günü de 2008 yılından beri görülmemiş bir yükselişi yaşadı. Bu tarihi günlere nasıl gelindiğini, özellikle piyasaları takip etmeyenler için, belirli bir zaman
8 Aralık 2016 tarihinde Başbakan Binali Yıldırım Ekonomi Koordinasyon Kurulu toplantısının ardından bir açıklama yaptı. Binali Yıldırım’ın açıklamaları arasında en dikkat çekici olanı kuşkusuz “Nakit sıkıntısı var. Bu sıkıntıyı rahatlatmak, işlerini genişletmelerini sağlatmak, hatta istihdamı arttırmak için hazine kefaleti getirmek suretiyle, kredi garanti fonunun kefaletiyle 250 milyar liraya kadar bir
Paul Volcker Amerikan Merkez Bankası Başkanı olarak 1980’lerin başında faizleri yüksek noktalara çıkardığında tüketim talebi adeta dibe vurmuştu. Kimsenin bu faizlerden ev alacak durumu kalmamıştı, inşaat sektörü oldukça kötü duruma düştü. Otomotiv sektörü de benzer bir durumdaydı, satışlar durmuştu. Protesto olarak otomotivciler satılamayan araçların anahtarlarını posta yoluyla Merkez Bankası’na gönderdi.
1990’lı yılların ortasında İngiliz Thames Water şirketi, İzmit Belediyesi ile yapılan anlaşma neticesinde 15 yıllığına Yap-İşlet-Devlet modeli ile Yuvacık Barajı’nı işletecekti. Sözleşmeye göre Belediye her yıl kullansın ya da kullanmasın 142 milyon metreküp su satın alacaktı. Yine sözleşmeye göre işletmeci şirkete sözleşme tarifesini değiştirebilme yetkisi verilmişti. Nitekim 1999’da döviz kurlarındaki
2000 yılında Devlet Başkanı olan Putin, önüne gelen 90’lar mirasıyla nasıl bir yol izleyeceğini belirlemek durumundaydı. Ne Sovyetler Birliği’ni ne de 90’lar Rusya’sını uygun model olarak görüyordu. Bu nedenle de devlet otoritesini daha güçlü hale getirmek istiyordu. 90’lardaki dağınık halin yerini güçlü merkezi yönetim alacaktı. Bu doğrultuda yaptığı ilk işlerden
22 Mart 1998 tarihinde, Vladimir Gusinsky’nin sahip olduğu Rusya’nın en büyük kanalı olan, NTV’deki bir haber programının konuğu Rus iş insanı Boris Brezovsky’di. Brezovsky NTV’de gelecek seçim için Boris Yeltsin’in başarısının yolda olduğunu ve bunun için kampanyanın çoktan başladığını söylerken bu durumun yeni isimlerin siyaset sahnesine çıkması için de iyi
Bir dönem tıpkı Türkiye gibi dış borcu yüksek olan Meksika’nın borçlarının yapılandırılmasından sorumlu politika yapıcılardan Ángel Gurría’nın çok basit ama iktidarların bakış açısını anlatan güzel bir itirafı vardır “Biz gereğinden fazla borçlandık mı? Evet. Neden? Çünkü tedbirli değildik. Biz her şeyin sonsuza kadar böyle gideceğini düşünüyorduk”(1). İktidarlar genelde ekonomide işler iyi
Nikola Çavuşesku Romanya Komünist Partisi Merkez Komitesi toplantısında ülkenin tüm dış borcunun ödenmesi kararını aldıklarını açıklayarak dünya piyasalarını şaşkına çevirmişti. Zira 1980’lerin başında yapılan bu açıklama iktisat literatürü için alışık olmadık bir durumdu. Bu karar 1970’ler sonunda artan petrol fiyatları neticesinde ülkenin dış borcunun 10 milyar dolar civarına ulaşmasıyla alınmıştı.
Malezya’nın Penang şehrinde yaşayan Larry Low giysi üretiminden kazandığı paralarla oğlu Jho Low’un geleceğine yatırım yapmaya kararlı bir babadır. Bunun için de oğlunu lise okuması için Londra’ya gönderir. Larry Low’ın asıl amacı Malezyalı elitlerin çocuklarını okuttuğu Güney Kensinnton’a göndererek orada bu elit kesimle tanışmasını ve yakınlaşmasını sağlamaktır. Özellikle Malezyalı politikacıların bu
